چکیده خبر:
معاون امور زراعت وزارت جهاد کشاورزی، با اشاره به معضل کوچک شدن اراضی در کشور، تاکید کرد: مسئله کوچک شدن اراضی با بهره وری منافات دارد، لذا برنامه اصلی ما این است که با همراهی و کمک علما، مسئولین و مردم از کوچک شدن اراضی با هدف ساماندهی تولید جلوگیری کنیم.
علت اهمیت:
استقلال اقتصادی: خودکفایی در تولید گندم به کشور امکان می‌دهد تا در برابر نوسانات بازارهای جهانی و تحریم‌های اقتصادی مقاوم‌تر باشد. این استقلال به معنای کاهش وابستگی به واردات است که می‌تواند در شرایط بحرانی، امنیت غذایی کشور را تضمین کند.
کاهش هزینه‌ها: واردات گندم هزینه‌های بالایی دارد که شامل هزینه‌های حمل‌ونقل، گمرکی و ریسک‌های مربوط به نرخ ارز است. خودکفایی در تولید گندم به کاهش این هزینه‌ها و در نتیجه، کاهش فشار بر اقتصاد کشور کمک می‌کند.
تقویت بخش کشاورزی: خودکفایی در تولید گندم به تقویت بخش کشاورزی منجر می‌شود، از طریق ایجاد اشتغال پایدار برای کشاورزان و تحریک سرمایه‌گذاری‌ها در این بخش. این امر موجب رشد و توسعه روستاها و مناطق کشاورزی می‌شود.
کاهش آسیب‌پذیری از تغییرات بازار جهانی: خودکفایی در تولید گندم به کاهش آسیب‌پذیری از تغییرات قیمت در بازارهای جهانی کمک می‌کند. کشور دیگر نگران نوسانات قیمتی ناشی از خشکسالی‌ها، جنگ‌ها یا سایر بحران‌ها در سایر نقاط جهان نخواهد بود.
نکات:
تضمین امنیت غذایی: خودکفایی در تولید گندم امنیت غذایی را تضمین می‌کند. در دنیایی که تغییرات آب‌وهوایی و بحران‌های منطقه‌ای می‌تواند بر دسترسی به مواد غذایی تأثیر بگذارد، توانایی تأمین نیازهای اساسی از داخل بسیار حیاتی است.
تحرک اقتصادی: خودکفایی در تولید گندم می‌تواند به عنوان محرکی برای سایر بخش‌های اقتصاد عمل کند. تقاضا برای کودها، ماشین‌آلات کشاورزی و سایر ملزومات کشاورزی افزایش می‌یابد، که این امر به رشد صنایع مرتبط کمک می‌کند.
تقویت اقتصاد مردمی: خودکفایی در تولید گندم تأکید بر نقش بخش خصوصی و مشارکت مردمی در اقتصاد را نشان می‌دهد. این امر به تقویت حس مالکیت و مشارکت جامعه در تولیدات داخلی و در نهایت، افزایش پایبندی به منافع ملی کمک می‌کند.
توضیحات:
بخش کشاورزی مردمی‌ترین بخش اقتصادی کشور است؛ تقریبا ۱۰۰ درصد تولید ما توسط بخش خصوصی و با مشارکت مردم انجام می‌شود
نکات تکمیلی:
در دل تلاطم‌های اقتصادی سال ۱۴۰۰، صنعت کشاورزی ایران با تولید ۴.۵ میلیون تُن گندم، همچنان نیازمند واردات ۷ میلیون تُنی برای تأمین نیازهای داخلی بود. این نشان‌دهنده یک فاصله قابل توجه بین تولید و مصرف بود که اقتصاد کشور را به چالش می‌کشید. با این حال، سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های هدفمند در سال ۱۴۰۱، نتیجه داد و تولید گندم به ۷.۵ میلیون تُن افزایش یافت، که این امر منجر به کاهش چشمگیر واردات به ۳ میلیون تُن شد.
پیشرفت‌ها در این مسیر ادامه یافت و سال گذشته شاهد تولید ۱۰.۵ میلیون تُن گندم بودیم، که این پیشرفت قابل ملاحظه، نیاز به واردات را به تنها ۱ میلیون تُن کاهش داد. این تحولات نویدبخش آن بود که ایران در آستانه دستیابی به خودکفایی کامل در تولید گندم قرار دارد و امسال، انتظار می‌رود که بدون نیاز به واردات، بتوانیم نیازهای داخلی را به طور کامل تأمین کنیم.
در این میان، بخش کشاورزی به‌عنوان یکی از مردمی‌ترین بخش‌های اقتصادی کشور، نقش بی‌بدیلی را ایفا می‌کند. تقریباً کلیه تولیدات این بخش توسط کشاورزان و بخش خصوصی و با مشارکت فعال مردم صورت می‌پذیرد، که این خود نشان‌دهنده قدرت و توانمندی بالقوه‌ای است که در این بخش وجود دارد. وزارت جهاد کشاورزی در این میان، نقشی کلیدی در برنامه‌ریزی و پشتیبانی از کشاورزان دارد و با تمرکز بر تأمین نیازهای کشور به امنیت غذایی، به‌طور فعال در تلاش است تا این بخش را به سمت خوداتکایی هدایت کند.
این دستاوردها، نه تنها نشان‌دهنده پتانسیل فراوان بخش کشاورزی ایران است، بلکه نمونه‌ای از تعهد دولت به تقویت بخش‌های مولد اقتصادی و کاهش وابستگی به واردات است. به‌طور قطع، تداوم این روند می‌تواند نه تنها در بخش گندم، بلکه در سایر حوزه‌های کشاورزی نیز، موجبات رشد و توسعه پایدار را فراهم آورد و به معنای واقعی کلمه، امنیت غذایی را در کشور به ارمغان بیاورد.
