افزایش مهاجرت و مشکالت اقتصادی:
از دست دادن نیروی کار ماهر: افزایش مهاجرت از کشور ممکن است به از دست دادن نیروی کار ماهر و با تجربه در سطح ملی منجر شود. این موضوع می‌تواند به کاهش توانایی توسعه اقتصادی و صنعتی کشور و افزایش نرخ بیکاری منجر شود.
کاهش سرمایه‌گذاری و رشد اقتصادی: افرادی که از کشور خارج می‌شوند ممکن است برای سرمایه‌گذاری در کشورهای دیگر تصمیم بگیرند. این امر می‌تواند منجر به کاهش سرمایه‌گذاری و رشد اقتصادی کشور شود.
کاهش توانایی مهاجرین برای اجتماعی شدن: برخی از مهاجرین ممکن است با مشکلات اجتماعی و فرهنگی در کشورهای مقصد روبرو شوند که می‌تواند به تحقیر، انزوا و مشکلات روانی منجر شود.
تاثیرات منفی بر اقتصاد خانواده‌ها: با افزایش مهاجرت، برخی از خانواده‌ها ممکن است به دلیل جدا شدن از افراد عزیز خود با مشکلات اقتصادی روبرو شوند و نیاز به حمایت اجتماعی بیشتر داشته باشند.
افزایش نرخ بیکاری: مشکلات اقتصادی ممکن است به افزایش نرخ بیکاری منجر شوند. این امر می‌تواند به کاهش درآمد و تحمیل فشار روحی و اجتماعی بر افراد منجر شود.
افزایش تنش‌های اجتماعی: مشکلات اقتصادی ممکن است به افزایش تنش‌ها و ناپسندی‌های اجتماعی منجر شوند. این موضوع می‌تواند به افزایش جرم و جنایت، تظاهرات و سایر مشکلات امنیتی و اجتماعی منجر شود.
همه ناظران توافق دارند موج فعلی مهاجرت ایرانیان عادی نیست. افزایش ۱۴۰ درصدی موج مهاجرت جوانان متخصص در یک‌سال اخیر که بیش از نیمی از آنان زن بودندُ، را می‌توان توسل به استراتژی خروج به دلیل ناامیدی از تغییر و اصلاح دولت دانست.
افزایش مهاجرت
همه ناظران توافق دارند موج فعلی مهاجرت ایرانیان عادی نیست. هیرشمن در مقاله «خروج، اعتراض، دولت» اشاره می‌کند گاهی شهروندان در تقابل با دولت به این نتیجه می‌رسند که اعتراض به جایی نمی‌رسد یا هزینه‌اش بسیار زیاد است و خروج را در دستور کار خویش قرار می‌دهند و از کشورشان مهاجرت می‌کنند. افزایش ۱۴۰ درصدی موج مهاجرت جوانان متخصص در یک‌سال اخیر که بیش از نیمی از آنان زن بودندُ، را می‌توان توسل به استراتژی خروج به دلیل ناامیدی از تغییر و اصلاح دولت دانست.
ناامیدی از بهبود شرایط، تنها به خودکشی منجر نمی‌شود، گاهی این ناامیدی به انزوای اجتماعی و تلاش برای فراموش کردن واقعیت نامطلوب می‌انجامد و اعتیاد نیز نوعی استراتژی خروج است. مواد مخدر و الکل انتخاب کسی است که امیدی ندارد، راه گریزی نمی‌شناسد و در برابر معضلات غیرقابل‌حل، امکانی ندارد جز آنکه به فراموشی و نئشگی پناه برد. اعتیاد را نوعی گریز از واقعیت به قیمت تخریب تن می‌بینیم و در عین حال محصولی اجتماعی و نتیجه مناسبات غیرعادلانه اقتصادی_سیاسی است.
