تحلیل خبر رشد ۴۸ درصدی تعداد خانوارهای مستأجر درگیر فقر

اهمیت

عدم ثبات مالی و اجتماعی: خانوارهایی که خانه‌دار نیستند ممکن است به دلیل نداشتن مالکیت خانه، از ثبات کمتری در زندگی برخوردار باشند. این عدم ثبات می‌تواند باعث مشکلات مالی شود، زیرا اجاره‌بها معمولاً با گذشت زمان افزایش می‌یابد.

کمبود سرمایه‌گذاری: مستاجران به طور معمول در جهت بهبود یا بازسازی ملک سرمایه‌گذاری نمی‌کنند، چرا که مالک ملک نیستند و از منافع بلندمدت چنین اقداماتی بهره‌مند نخواهند شد. این می‌تواند باعث کاهش کیفیت مسکن و محله‌ها شود و در نتیجه بر ارزش کلی ملک و رفاه اجتماعی در آن مناطق تاثیر منفی بگذارد.

نکات تکمیلی

آمارهای گزارش وزارت کار نشان می‌دهد، از سال 1395 تا 1401، تعداد خانوارهای مستأجر درگیر فقر در کشور 48 درصد رشد داشته است؛ به‌گونه‌ای که در سال 1401، بیش از 1 میلیون خانوار مستأجر شهری و 233 هزار خانوار روستایی، به دلیل اضافه شدن هزینه تأمین مسکن استیجاری سبد هزینه خانوار ، درگیر فقر شده‌اند.

طبق آمارهای رسمی منعکس شده در گزارش وزارت کار، در سال 1401 حدود 571 هزار خانوار مستأجر با 2.3 میلیون نفر جمعیت دچار محرومیت مسکونی شدید بوده‌اند و واحد مسکونی آنها حداقل دو مورد از چهار امکانات مهم شامل آب‌لوله‌کشی، حمام، اسکلت‌بندی مناسب و فضای حداقل 12 مترمربعی را نداشته است.

بررسی محرومیت مسکونی شدید به تفکیک مناطق شهری و روستایی نشان می‌دهد، در سال 1401، حدود 23 درصد این خانوارها معادل 133 هزار خانوار در مناطق شهری و 77 درصد شامل 438 هزار خانوار در مناطق روستایی سکونت داشته‌اند.

نرخ محرومیت مسکونی شدید در مناطق شهری 0.7 درصد و در مناطق روستایی 7.5 درصد برآورد شده است؛ یعنی مسکن مورد استفاده 0.7 درصد خانوارهای شهری و 7.5 درصد خانوارهای روستایی در کشور، حداقل از دو مورد امکانات ضروری محروم است.

به تفکیک استان نیز در سال 1401 بیشترین نرخ محرومیت مسکونی شدید معادل 31.8 درصد در استان سیستان و بلوچستان و کمترین نرخ آن معادل 0.1 درصد در استان سمنان بوده است.