تحلیل خبر افزایش ده درصدی فقر در ایران طی دو سال

اهمیت

افزایش نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی: افزایش فقر به طور طبیعی منجر به تشدید نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی می‌شود. در جوامع با نرخ بالای فقر، شکاف‌های طبقاتی عمیق‌تر می‌شود و گروه‌های مختلف جامعه از نظر اقتصادی و اجتماعی بیشتر از یکدیگر فاصله می‌گیرند.

تضعیف رشد اقتصادی و توسعه پایدار: افراد فقیر توانایی کمتری برای سرمایه‌گذاری در فرصت‌های اقتصادی دارند، که در نتیجه به کاهش بهره‌وری کل اقتصاد منجر می‌شود.

نکات تکمیلی

طبق گزارش مرکز پژوهش های مجلس، نرخ فقر در ایران از ابتدای دهه ۹۰ تا سال ۱۳۹۶ روند ثابتی داشته است، اما از سال ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۸ حدود ده درصد افزایش یافته و از سطح ۲۰ درصد به ۳۰ درصد رسیده است.افزایش ۱۰ درصدی نرخ فقر به معنی افزایش حدود ۸ میلیون نفر به تعداد فقرا در کشور است. به عبارت دیگر بعد از سال ۱۳۹۶ حدود ۵۰ درصد نسبت به گذشته به جمعیت فقرای کشور افزوده شده است.

از سال ۱۳۹۸ به بعد نرخ فقر نوسان بسیار اندکی داشته و همواره در حدود سطح ۳۰ درصد باقی مانده است. منطقه ماندگاری فقر در سطح ۳۰ درصد در چهار سال اخیر در شرایطی است که بودجه‌های دولتی سالانه هزینه‌هایی را برای مقابله با فقر اختصاص می‌دهند، اما میزان و راهبرد هزینه‌ها، تکافوی حجم فقر موجود در جامعه را نمی‌دهد. همچنین بر اساس این گزارش با عدد معیار ۲۱۰۰ کالری، میانه و میانگین مصرف کالری افراد به‌طورکلی در سال‌های گذشته روندی نزولی دارد، اما در سال ۱۴۰۲ تا اندازه‌ای این روند شکسته شده است. با این حال، همان‌طور که ملاحظه می‌شود، میانه مصرف کالری افراد پایین‌تر از خط معیار قرار گرفته است و به نوعی افزایش  ده درصدی فقر را تایید می‌کند که لزوم توجه بیش از پیش دولت برای جلوگیری از آسیب های اجتماعی را می طلبد.

افزایش نرخ فقر موجب تضعیف کیفیت زندگی، افزایش نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی، و کاهش رشد اقتصادی می‌شود. این پدیده نه تنها فرد را از دسترسی به خدمات ضروری محروم می‌کند، بلکه در بلندمدت به تضعیف انسجام اجتماعی و رشد پایدار کشور می‌انجامد.